Mijn medestudent Anne Sophie, die ook werkzaam is in de digitale werkplaats heeft me tussendoor al eens een korte tour gegeven. Ik ben al bekend met de Rizzo van de grafische werkplaats Skizze Labo en heb de 3d-printer al eens zien draaien op de Unit Academie. Maar hier staat alles bij elkaar. Ik krijg er blije kriebels van.

Ik heb mijn huiswerk gedaan en houd het stickie met daarop de fotoserie waarmee ik wil gaan werken stevig in mijn hand. Ik kan niet wachten om de foto’s op allerlei manieren uit allerlei verschillende apparaten te laten rollen. Het doet me denken aan hoe ik vroeger haastig in de bakken van het Kruitvat griste op zoek naar het mapje met mijn naam erop.

Tijdens mijn wandelingen met mijn twee honden kom ik regelmatig een dood dier tegen. Omdat een vogel er ooit zo prachtig mooi dood lag te wezen, knipte ik er met mijn telefoon een kiekje van. Het bleek het startschot tot het maken van een serie dode dieren, waar ik voor mijn vrije ruimte nog eens extra werk van ging maken.

Als je erop gaat letten kom je altijd wel een dood dier tegen; een platgereden regenworm of een uitgevlogen hommel. Maar ook: een aangespoeld visje, rivierkreeft, paling. Wat te denken van een uitgehongerde haas, een anderhalve meter lange meerval? Ik maakte het afgelopen jaar de meest prachtige foto’s van dode dieren, al zeg ik het zelf.

Het valt me op hoe mooi ze erbij liggen. Vaak heb ik de indruk dat ik de doodsoorzaak kan achterhalen door ze van dichtbij te bekijken: een vis met een gaatje in zijn lijf midden in het weiland moet wel haast door een vogel onderweg zijn verloren, evenals het muisje op de houten paal. Ik kruip op mijn knieën naast het dier om van heel dichtbij te kunnen inzoomen, soms alleen een oog, een uitgestrekt pootje of een geknakte vleugel. Hoe vaak zien we de dood nou eigenlijk? Dat heeft me altijd al verbaast: waarom ben je zo weinig in de buurt als iets of iemand sterft terwijl we het toch allemaal een keer gaan doen? Je zou denken dat je het vaker tegenkomt en dat is dus ook zo! Als je om je heen kijkt zie je de dood overal.

Ik bewerk een aantal foto’s en laat ze in hout graveren. Het brengt me op een ander idee en ik maak een nieuw tekstje op. De ochtend verstrijkt sneller dan gedacht, ik wil nog meer. Wat gebeurt er als ik de ondergrond verander? De houten plankjes die ik heb gezaagd in de houtwerkplaats blijken ineens niet meer te voldoen, het moet kurk zijn, of toch plastic? Mijn hoofd ratelt; ik wil vanalles wel uitproberen en het liefst tegelijk. Ondertussen groeit de verzameling op de werkbank. Dat het wel eens een expositie zou kunnen worden, schoot me de laatste keer al door mijn hoofd. Maar nog niet zo, het is nog niet goed genoeg. Ik heb meer dagen nodig.