Onlangs werd mijn jongen tweeëntwintig jaar. Tweeëntwintig. Waar ikzelf altijd nog het gevoel heb een meisje te zijn, die aardig kan doen alsof ze vrouw is, heel soms een dame en zelden een mevrouw. Mijn jongen is geen meneer, maar wel een man. Hij is net zo oud als zijn vader was toen ik vreselijk verliefd op hem werd, maar dat is een heel ander verhaal.

In de afgelopen tweeëntwintig jaar zorgde ik altijd wel voor iemand, of voor hem of voor zijn zusje, of voor één van de honden. Soms kreeg ik vrij, omdat een vader de kinderen even mee op sleeptouw nam of omdat de boel uit logeren ging bij opa en oma. Een keer ging ik een week op vakantie met de vader van mijn dochter en de dochter in mijn buik.

Als ik mij terugtrek om te schrijven, iets wat ik jaarlijks minstens een keer doe, ga ik maximaal een dag of vijf. Langer krijg ik meestal niet geregeld. Hond gaat altijd met me mee.

Afgelopen jaar trad ik heel stilletjes toe tot het schrijversgilde. Na twee bundels en een roman kreeg ik van het Letterenfonds een beurs om een nieuwe roman te maken. Erkend te worden door het Letterenfonds maakte dat ik zo hard uit mijn dak ging dat ik alleen nog maar kon imploderen: heel stilletjes zat ik met die brief in mijn handen te huilen. Ik werd onmiddellijk lid van de Auteursbond omdat het ledengeld gewoon zonder problemen van mijn bankrekening kon worden afgeschreven. De beurs betekende dat ik mij voor het eerst in een lange, lange tijd niet meer gek hoefde te puzzelen om de eindjes aan elkaar te knopen en toch voortdurend vast te houden aan dat verdomde schrijverschap. Ik weet heus dat ik met een baan meer geld had kunnen verdienen.

Toen kreeg ik ook nog van Amstelglorie en het Lirafonds te horen dat ik twee weken van het Wolkershuisje gebruik mag maken. Twee weken. Voor het eerst in tweeëntwintig jaar ga ik helemaal alleen en zonder dat ik in de tussentijd voor iemand hoef te zorgen en zonder dat ik mij zorgen moet maken of de huur wel kan worden afgeschreven, schrijven. Ik zal de laatste hand leggen aan een nieuwe roman. Eentje die er flink toe doet. Die twee weken gaan morgen in. Ik slaap er al drie nachten slecht van. Niet omdat ik me zorgen maak, maar omdat ik in de nacht lig te popelen als een klein meisje.