Ik kom binnen met mijn kist vol plankjes. Geen idee wat ik kom doen vandaag maar ik heb er onwijze zin in.

Chef werkplaats Peter leidt me rond door de metaalwerkplaats op Fontys. Net als in de houtwerkplaats kan ook hier worden gezaagd, gesneden, gevormd. Leuk, maar mijn hartje gaat pas sneller kloppen als ik het wat fijnere werk ontdek. Met een soort stempelmachine kan ik heel eenvoudig dunne plaatjes aan elkaar bevestigen. Peter haalt een prachtig oud graveerapparaatje uit een houten doosje. Ik denk in letters. Bij alles wat ik wil uitproberen denk ik: kan ik er letters van maken? Letters worden woorden en woorden worden een verhaal. Het is zo voor de hand liggend dat ik als schrijver steeds op zoek ga naar woorden om een nieuw verhaal te vertellen. Kan ik nou niet eens wat nieuws verzinnen?

Een tijd geleden begon ik met het fotograferen van dode dieren die ik tegen kwam in de natuur. Het fascineert me hoe mooi ze er vaak bijliggen. Dood vertellen ze me vaak een groter verhaal dan levend. Ik probeer uit te vogelen wat er is gebeurd, of ze een goed leven hebben gehad, of het ook anders had kunnen lopen. Inmiddels is het een uitgebreide serie geworden.

Toen ik de vorige keer na de dag in de houtwerkplaats naar huis reed, dacht ik aan díe fotoserie. Die serie en die houten plankjes, dat zou samen kunnen. Wat kan het metaal daar nu nog weer aan toevoegen, vraag ik me af.

In de afvalbak staat een tafelblad. Ik sleep hem eruit. Het blad is mooi onbeschadigd en groot genoeg om er een aantal gelijke vlakken uit te halen. Hop naar de plasmasnijder. Jas aan, bril op, handschoenen aan en die plaat in stukken snijden

In de werkplaats staat een lekker muziekje op. Tussendoor drink ik koffie of een blikje cola, maak een praatje met een student of met Peter. Het is een totale andere beleving dan een dag achter mijn bureau, waarbij ik soms alleen uit hoofd lijkt te bestaan en een wandeling of contact met de hond nodig heb om de rest van mijn lichaam te ervaren. Hier in de werkplaats ben ik voortdurend volledig aanwezig. Dat moet ook wel want het is niet ongevaarlijk, de meeste machines zouden weinig moeite hebben een stukje van mij af te zagen.

Als de vijf in de klok al bijna in zicht is komen we toch nog op een nieuwe techniek. Eentje waarbij ik mooie rechte haken zou kunnen maken uit een lange rol ijzerdraad. Eerder heb ik al ontdekt hoe ik het metaal kan omvouwen waardoor ik nu van mijn dunne plaatjes mooie bakjes kan maken. Het ophangsysteem zou het prachtig afmaken. Ik zou nog door kunnen naar de zeefdrukkerij om uit te zoeken of ik de foto’s op het metaal kan drukken bijvoorbeeld. En voor ik het weet heb ik alweer een volgende stap bedacht. Er is nog genoeg te ontdekken.