Spartelen

Toen ik mijn vriendje voor de derde keer zou gaan ontmoeten, belde ik van te voren vriend M. Hij is erg begaan met mijn liefdesleven en heeft van dichtbij meegemaakt hoe ik mij de afgelopen anderhalf jaar weer danig in de kreukels had weten te krijgen. We hadden afgesproken dat hij vanaf nu tot de ballotagecommissie zou behoren.

Ik ga die gast nog een keer zien, zei ik.

Ok leuk, zei hij, want ‘die gast’ was al door de eerste keuring heen. Hij wist over wie het ging en was vóór een derde afspraak. Doe je voorzichtig? Die vraag kon alleen maar slaan op het feit dat ik in de grote stad, Amsterdam waar onze afspraak zich zou afspelen, beter dan thuis moest letten op mijn tas en portemonnee. Waar anders zou ik voorzichtig mee moeten doen? Ik knikte braaf. Ik stond op de speaker, vriendin B. luisterde op de achtergrond mee.

Niet meteen met hem naar bed gaan hè, riep ze, laat hem even spartelen. Een tikkeltje beduusd hing ik op.

We liggen in bed te kletsen, het vriendje en ik, het is vroeg in de ochtend en inmiddels drie maanden later. Het raam staat open en een koude wind trekt door de slaapkamer. We zijn bijna even oud, beiden veertig plus. Als we ons redelijk gemiddeld gedragen, zitten we zo’n beetje op de helft van ons leven. Dat zou mooi zijn. De eerste helft van elkaars leven hebben we dus totaal gemist. Dat is niet erg. Ik heb mensen en dingen en avonturen meegemaakt die ik niet had willen missen. Voor hem geldt hetzelfde. Door al die gebeurtenissen ben ik nu wie ik ben en dat is misschien wel meteen de reden dat we elkaar zo leuk vinden, want dat vinden we.

Waar het gesprek ineens vandaan komt weet ik niet, maar ik hoor mezelf vragen met hoeveel vrouwen hij het bed heeft gedeeld. Ik heb zijn verhalen aangehoord de afgelopen maanden. Daar zaten ook verhalen bij over voorgaande liefdes. Liefdes van kort geleden van wie het hart nog vol is, liefdes van langer geleden, liefdes die geen liefde waren maar wel seks, seks wat niet echt seks was of juist wel of meer liefde bleek en noem maar op. Ik vind die verhalen leuk. Ik heb ze ook.

Wat telt? vraagt hij, alle seks of alleen penetratie? Daar moet ik over nadenken. Ik ken seks die beduidender was zónder penetratie dan andere seks mét. Als je moet aangeven met hoeveel mensen je hét hebt gedaan, wat tel je dan? We spreken af dat alle beduidende seks telt. Hij begint hardop op zijn vingers te tellen en roept een getal.

Als je erover gaat bloggen, moet je naar boven afronden, zegt hij lachend. Hoe meer hoe beter is kennelijk de norm voor de man. Het is even stil in de slaapkamer. In mijn hoofd maak ik vast mijn eigen lijstje.

En jij, vraagt hij, juist als ik denk dat de vraag misschien niet terug wordt gesteld. Ik noem een getal wat kort voor zijn getal komt. Dan is het weer stil. Ik vraag me af of hij nu schrikt en zich zo onaangedaan mogelijk probeert te tonen. Ik kan het niet zien in het donker.

En, vraag ik dan maar, wat vind je daarvan?

Wel fijn, zegt hij, kennelijk zijn we er een beetje hetzelfde mee omgegaan de eerste helft van ons leven. Dat klopt.

Ik voelde niet de behoefte om het getal naar boven af te ronden. Sterker nog, de eerste gedachte die bij me opkwam was dat hij me wellicht een sloerie zou vinden, terwijl dat woord niet in me opkwam toen hij zijn getal noemde.

Toen ik het telefoongesprek met M. had beëindigd en nog even beduusd op de rand van mijn bed bleef zitten en nadacht over dat spartelen wat ik mijn nieuwe vriendje kennelijk moest laten doen, bekroop me een vreemd gevoel. Ik voelde nergens, niet in het mínste, de behoefte om een man te laten spártelen. Ik heb de zin er nooit van ingezien. Ik vind het van belang vooral te luisteren naar wat ik zelf wil en hoe ik me daarbij voel. Was ik daarmee te makkelijk? Ik belde M. terug.

Waaróm moet ik hem laten spartelen? vroeg ik. Ik voelde me een klein meisje, alsof er al die jaren al iets to-taal aan me voorbij was gegaan. M. lachte: Ja waarom eigenlijk.

Het laten spartelen geeft me het gevoel dat seks iets is dat ik voor hém doe. Iets wat ik hem voorhoud en waar ik hem nog even op moet laten wachten, totdat ik zeker weet dat hij het waard is. Maar wat betekent dat? Ik ben prima in staat om zelf te voelen met wie ik naar bed wil en met wie niet, ook wanneer ik dat doe en wil en hóe kan ik prima zelf beslissen. Ik ga ervan uit dat de ander dat ook kan. Voor zichzelf. Dan komen we er wel, lijkt me zo.

Ik heb een dochter van veertien met wie ik regelmatig praat over relaties, verliefdheden en seks. Ik zeg haar nooit dat ze, wanneer ze er klaar voor is, toch nog moet wachten en al helemaal niet dat ze hem moet laten wachten. Ik wil haar meegeven dat ze haar grenzen én behoeften serieus moet nemen, evenals die van een ander. Spartelen is iets wat we in de Waal doen en dat is heerlijk.

Mijn nieuwe liefje heeft mijn zwemavonturen van de afgelopen maanden op de voet gevolgd. Hij laat zich er niet snel onder krijgen op dat gebied. De zon schijnt op het bed door de kier in de gordijnen. Van buiten komt merelgetjielp. Het is april, koud, maar de lucht is blauw zien we als hij opstaat en de gordijnen opentrekt. In zijn mooie blote lijf staat hij voor mijn raam van waaruit je de Waal niet kunt zien, maar in gedachten ziet hij haar kennelijk toch. Zonder zich om te draaien vraagt hij: zullen we een duikje gaan nemen? Even spartelen bedoel je? Vraag ik vanuit het bed. Hij knikt. Hij heeft het begrepen.

TIP: Sunny Bergman maakte een prachtige nieuwe documentaire over de man: Man Made. Kijk:
https://www.npostart.nl/2doc-man-made/08-04-2019/VPWON_1288938