’s Avonds laat krijg ik een sms van De Uitvaartmeneer, zoals Ed in mijn telefoon staat: kun je dinsdag 18 mei als stadsdichter aanwezig zijn bij een eenzame uitvaart? vraagt hij. Ik check mijn agenda en antwoord bevestigend. Later die avond vind ik het aanvraagformulier begrafenis in mijn mail, het document dat de gemeente naar de uitvaartondernemer stuurt om een en ander door te geven. Meneer de Vries is 45 jaar geleden geboren in Apeldoorn en op 11 mei jl dood gevonden in zijn huis in Nijmegen. Verder is het document leeg. Er zijn geen nabestaanden. Er zal geen dienst gehouden worden. Er is een zandgraf besteld. En een gedicht dus, van de stadsdichter.

Ik sms Ed nog eens: weet je ècht niets meer over meneer de Vries? Hij antwoordt snel: nee. En dus besloot ik vanmorgen de auto te pakken en naar het huis te rijden waar meneer de Vries vier dagen geleden dood was aangetroffen. Ik ken de wijk niet en rijd op de routeplanner. Onderweg stop ik bij het bos om een wandeling met mijn honden te maken, zodat ze in de auto een dutje kunnen doen terwijl ik iets over meneer de Vries te weten zal proberen te komen.

Op de galerij op twee hoog staat een luikje boven de voordeur open. Ik zie het vanaf de parkeerplaats. Het naamplaatje naast het nummer is al leeggehaald. De buurvrouw zoemt van bovenaf de benedendeur open. Ze roept nog iets door de intercom maar ik ben al onderweg. De luxaflex voor het keukenraam zijn maar tot de helft naar beneden getrokken waardoor ik met gemak naar binnen kan kijken: een keurig opgeruimde woonkamer, een rijtje dvd’s onder de televisie en een stapeltje post op het aanrecht. Drie pannen staan opeengestapeld op het fornuis. Voor de zekerheid bel ik aan maar niemand doet open. Meneer de Vries is immers dood.

Een deur verder doet de buurvrouw onmiddellijk open, bijna alsof ze in de gang op me heeft staan wachten. In haar armen een goudkleurige hond. Terwijl ze me onafgebroken aankijkt, gaat haar ene hand in een trage regelmatige beweging voortdurend van de kop tot aan de staart van het beest.

Ze heeft een breekbaar, lief gezicht met een open blik. Ik vertel wie ik ben en wat me te doen staat. Hij was heel lief, zegt ze als ik haar vraag of ze me iets over meneer de Vries kan vertellen. Hij was een hardcore gabber. Ze trekt haar wenkbrauwen iets op. Het duurt even voor ik begrijp wat ze zegt. Een hardcore gabber, herhaalt ze, je weet wel die muziek, daar hield ie dus echt wel van. Hij had ook gezeten en stond nog onder toezicht, gaat ze door, maar dat geeft niks.

Losjes haalt ze haar schouders op. Altijd met háár aan het knuffelen, gaat ze verder terwijl ze het hondje in haar armen iets omhoogtilt. Zij mist hem ook. Ze verontschuldigt zich even om het hondje binnen te zetten. Hij wordt te zwaar om zo lang te tillen.

Dus je hebt Gregory echt goed gekend? vraag ik haar terwijl ze wegloopt. Wie? roept ze achterom. Heet ie zo? Ze komt dichter naar me toe, ineens staat er water in haar ogen. Het is even stil. Ze leunt even tegen de deurpost.

Goh, dat wist ik geeneens. Ik zei altijd buurman.

Gregory Henricus Rein de Vries, geboren te Apeldoorn op 27 februari 1976 wordt as dinsdag, 18 mei 2021 om 10 uur begraven op Rustoord te Nijmegen.