Ik kom juist terug van een yogales. Eentje die ik hard nodig hard. De afgelopen weken was het er door drukte niet van gekomen te gaan. Ik wilde wel, maar steeds kwam er iets tussen; werk, kind, een snotneus. Tijdens de les voelde ik hoe moe ik ben en hoe fijn het is om alles even naast me neer te leggen.

Nu met koffie aan mijn bureau, mijn werkdag begint. Er staan verschillende dingen op het programma vandaag. Eerst scrol ik door het nieuws van de dag. Ik blijf hangen bij een filmpje waarin uw naam valt. De toon is beledigend.

Ik zou bijna kinderachtig willen zeggen maar dat klopt eigenlijk niet. Iemand onredelijk, ongefundeerd en schofterig bejegenen ís helemaal geen typisch gedrag voor kinderen. Kinderen zijn in hun redenatie juist heel vaak bijzonder helder en fair.

Ik zou ook achterlijk kunnen zeggen, maar dat klopt ook niet. Voor de zekerheid zoek ik de betekenis er even bij. Achterlijk is niets anders dan achterstand vertonen in de ontwikkeling. Achterstand ten opzichte van het gemiddelde dan dus. Ik ken zo veel mensen met een voorsprong of achterstand van de ontwikkeling op bepaalde fronten. Op andere fronten staan ze er weer heel anders voor. En al zou dat níet het geval zijn, dan nog zie ik ze er nog niet per definitie voor aan anderen uit te maken waarvoor u allemaal wordt uitgemaakt op dit moment.

De toon is dus onredelijk, kwetsend en onnodig, concludeer ik. Je hoeft niet gestudeerd te hebben om te begrijpen dat we allemáál genoeg hebben van de dikke C. Niet allemaal beginnen we een onredelijk, zinloos en kwetsend offensief tegen een persoon. En ik wil het ook niet hebben (sprak het kleine meisje tegen de burgermeester)! Begrijp me niet verkeerd: ik ben bepaald niet mals in de bek, zeg maar. Ik vloek als de honden met hun vieze poten mijn bed in springen en ik vloek als ik word afgesneden op het verkeersplein. Ik mopper luidkeels tijdens de gehele lengte van íedere persconferentie. Ik maak mij al een leven lang schuldig aan een heleboel betweterij en ik heb binnen de muren van mijn eigen huis al menigeen de dikke tyfustering gewenst, maar ik vind nog steeds: als we het niet met elkaar eens zijn gaan we op ínhoud met elkaar in gesprek.

Tegen iedereen die u hier nu publiekelijk loopt uit te maken voor watdanook, zou ik graag even zeggen: wanneer de frustratie zo hoog oploopt dat je het bloed voelt kolken in je aderen, dat de scheldwoorden zich ongeduldig een weg de strot uit duwen, sluit je je maar even een minuutje op in de trapkast voor je je mond opentrekt en er een berg lelijkheid uit laat komen!

Ik kom net terug van de yoga. Ik ben weer opgeladen en kan ertegen. Als je óver hebt, is het tijd om uít te delen. Die zin hoorde ik ooit in een prachtige film. Sindsdien woont ie in mijn hoofd, maar dat is een heel ander verhaal. Maar ik heb inderdaad wat te geven en ik geef het graag aan u:

Dank! Dank voor het opstaan en knokken, voor het uitspreken en aangaan, voor de lange dagen en korte nachten, voor het kartrekken, brand blussen, knopen doorhakken, kar hakken, brand trekken, knopen ontfutselen, voor al dat harde werk, voor het hart op de goede plek, voor de binding met onze toffe stad, voor de vooruitziende blik, voor het medeleven, het uitsteken van de nek, het rechthouden van de rug, het boven water houden van het hoofd en het niet laten ontploffen van onze IC op oudjaarsnacht!

Uw stadsdichter