Drie jaar geleden startte ik deze blog. Ik nam mij voor er minstens om de week één te schrijven en startte met 10 dagen lang één per dag. Ik ben redelijk goed in het nakomen van afspraken, vooral met mijzelf. Als ik ze niet nakom ben ik behoorlijk teleurgesteld in mijzelf en dat trek ik slecht. Als iemand teleurgesteld in je is, kun je diegene nog een beetje ontwijken, dat lukt niet als je het zelf bent. Nouja goed, je snapt het.

Ik schreef over alles wat de wereld bezighoudt in relatie tot mijzelf, of omgekeerd. Onderwerpen als #Metoo kwamen voorbij, relaties, minachting, respect, masturbatie, dood, vriendschap, oprechtheid, kunst en wat al niet meer. Ik hield van de vaste regelmaat van de blog. Het houdt mij als schrijver scherp, ik vraag mij immers de hele tijd af; wat gebeurt er? Wat doet dat met mij? Is dat echt zo? Klopt dat met de werkelijkheid of loop ik de boel (lees: mijzelf) weer voor de gek te houden? Maar eerlijkheidshalve moet ik ook toegeven dat het een manier was om een plek voor mijzelf te veroveren in de zogenaamde schrijverswereld, of wat er voor doorgaat. Ik wilde namelijk gelezen worden en dat lukte met die ene bundel die verscheen in 2015 nog niet zo best.

Inmiddels zijn we drie jaar, twee boeken en 107 blogs verder. Ik reisde mee met de Poëziebus, stortte mij in een avontuurlijke romance die een dramatische wending nam, ontdekte de vrouwenliefde en zei haar weer gedag, stortte in en klom weer op, zei mijn baan op en trok in een boshut, studeerde af, debuteerde, tinderde, zwaaide zoonlief uit en begon weer te roken, stopte er weer mee, nam beslissingen over leven en dood en vond De Liefde, met een hoofdletter dit keer en schreef overal over.

Naast het feit dat ik het heerlijk vond en vind om regelmatig te schrijven over wat mij bezighoudt, wat me opvalt en wat ik constateer, denk en waarover ik mij verwonder, had ik ook haast. Haast om al vergeten te zijn zonder ooit werkelijk te hebben kunnen doen wat ik echt te doen heb, namelijk schrijven. Die haast ben ik kwijt.

De afgelopen maanden werd mij regelmatig gevraagd wanneer de nieuwe blog verschijnt, of ik ermee ben opgehouden, of ik niets meer meemaak.

Het tegendeel is waar: ik werk aan een nieuwe roman. Heel gestaag, dagelijks een stukje. Volgende week start ik als student met de Master Kunsteducatie. De Liefde en ik namen er samen een hond bij. We wonen heen en weer in Nijmegen en/of in Amsterdam. Het leven is goed voor mij. Ik ben de haast kwijt. De drang om een plaats te veroveren in de schrijverswereld probeer ik te onderdrukken, nu ik begrepen heb dat ik daarop toch geen invloed kan uitoefenen, of dan in elk geval niet op manieren die mij passen.

Ik geniet van het kleine, haastloze leven waarin het mij redelijk lukt de behoefte aan grandiose erkenning en de wens erbij te mogen horen weet te onderdrukken (mm klopt dat wel? misschien moet ik hier binnenkort eens een blogje aan wijden?) Het zal vast ook weer anders worden maar tot die tijd geen tweewekelijkse blog. Of misschien wel, maar daarover maak ik voorlopig geen afspraken.