Frankrijk | Margit vliegt heen en weer tussen thuis en ziekenhuis

We waren zestien denk ik, toen we met de voorexamenklassen een week naar Parijs gingen. Op dag twee kwam Margit Jean Marc tegen. Terwijl wij ons stiekem in onze hotelkamers bezatten (er zijn foto’s van over elkaar heen hangende pubermeiden met gifgroene flessen drank en sigaretten gierend van de lach, die ik hier niet zal delen) sneakte zij de kamer uit om op de hoek van de straat met de knappe fransman af te spreken.

Ik ken niet veel van dit soort romantische verhalen die ook werkelijk dúren, maar zij hebben er een. Ze bleven bij elkaar tijdens het eindexamen, tijdens haar medicijnenstudie in Groningen en startten hun gezamenlijke leven in Zuid-Frankrijk. Margit werd spoedarts. Samen hebben ze drie kinderen. De laatste was een kadootje dat zich twee jaar geleden aandiende, tien jaar na de tweede. Het landgoed dat ze samen opbouwden, biedt volop ruimte om te leven en om gasten te ontvangen wat het eenvoudig maakt voor haar familie om Margit te bezoeken.

Haar ouders komen ieder jaar in mei, dit jaar hebben ze voor het eerst hun bezoek geannuleerd. Ze mist ze.

De afgelopen vier weken heeft ze om de dag een 24-uursdienst gedraaid als spoedarts in het plaatselijke ziekenhuis. Concreet betekent dat dat ze haar tijd verdeelt tussen helicoptervlucht, dienst in de tenten buiten het ziekenhuis die dienst doen als opvang en testplaats voor binnenkomende patiënten en de IC. ‘In de eerste week van het bestaan van die tenten kon 90% van de mensen nog naar huis gestuurd worden,’ vertelt ze, ‘omdat ze negatief werden getest of omdat de ziekte thuis goed onder controle te houden was. Inmiddels zijn we gedwongen 90% van de patiënten op te nemen, omdat ze zo ziek zijn.’

De scholen in Frankrijk zijn gesloten sinds 16 maart. Jean Marc zorgt thuis voor de kinderen als Margit werkt. Soms passen de oudste twee even op hun kleine broertje zodat Jean Marc wat onderhoud kan doen aan het huis, de gastenverblijven of de tuin.

Het zijn niet alleen de coronapatiënten die ze momenteel behandelt. ‘Er zijn ook junks die niet meer aan hun drugs kunnen komen en daardoor cold turkey moeten afkicken of in hun wanhoop noodtoestanden veroorzaken. ‘ Ze zucht erbij: ‘en natuurlijk de gevallen van huiselijk geweld.’ Dat het virus immense gevolgen heeft, hoeft niemand haar te vertellen. Ze zit er om de dag met haar neus bovenop, en op de dag dat ze thuis is probeert ze bij te blijven door zich te verdiepen in het wel en wee van andere ziekenhuizen. wat komen ze tegen? Wat is er fout gegaan? Hoe kan het beter? Het ziekenhuis waar ze werkt staat in nauw contact met andere ziekenhuizen in Frankrijk. Haar baas neemt dagelijks deel aan wereldwijde conferenties om op de hoogte te blijven. Zo kunnen ze soms sneller op nieuwe situaties anticiperen, leren van andermans fouten.

Binnenkort zal er een test beschikbaar zijn die kan aantonen of iemand antilichamen heeft gevormd waaruit geconcludeerd kan worden dat diegene covid-19 besmet is geweest en inmiddels dus immuun. De test is van belang. Eén van haar collega-artsen ligt al 10 dagen op de IC, vijf andere collega’s zijn ziek thuis. Er zijn er meerdere die niet meer naar huis gaan uit angst hun eigen gezin te infecteren. ‘Zonder hen kan ik niet werken,’ vertelt ze. Als ze na een 24-uurs dienst thuis komt, gaat ze via een achteringang naar binnen. In een extra badkamer, gooit ze haar kleren in de wasmachine en stapt ze in bad. Pas als ze helemaal schoon is, gaat ze door naar de woonkamer waar haar gezin op haar wacht. Om beurten mogen de kinderen bij mama op schoot.

Margit en Jean Marc verhuren hun prachtige gites aan gasten. Wellicht een idee voor wanneer er weer gereisd mag worden: http://www.mas-de-causse.com/mas-de-causse-gite-france-4-epis-nl/domein.html