Curaçao | Een duiker, een renner, twee pubers en wat honden

Wij verloren elkaar al vrij snel na de eindmusical van de lagere school uit het oog, maar ik heb nog levendige herinneringen aan Manouk. Manouk met wie ik uit spelen ging, met wie ik gympje deed in de achtertuin, rauwe hazelnoten zocht in het bosje achter, verstoppertje in de wijk.

Ze vertrok naar Curaçao om daar als duikinstructeur aan de slag te gaan, viel head over heals voor de fietsenmaker en bouwde daar een bestaan op. Een bestaan waarin twee kinderen een plek kregen en de winkel werd uitgebouwd tot een goedlopende zaak. De foto’s die ik zo nu en dan op Facebook voorbij zag komen waren altijd in beweging: het gezin op de fiets, in het water, aan de wandel op het eiland. Een plaatje.

Op Curaçao werd op 13 maart de eerste coronabesmetting geconstateerd bij een toerist. Vanaf toen ging het snel. Scholen en restaurants werden gesloten. Toeristen moesten zo snel mogelijk het eiland verlaten. Eilanders gingen gedwongen twee weken in quarantaine nadat ze thuis kwamen. Alles om een uitbraak tegen te gaan. Curaçao telt 160.000 inwoners en één klein ziekenhuis met zeven officiële IC-bedden. Er zijn momenteel acht IC-plekken bijgemaakt.

Op zondag 29 maart werd een complete lockdown afgekondigd. 

Ze wíst wel dat het huis niet zo groot was, maar het was er nooit zo van gekomen daar iets aan te doen. Het was ook niet zo hard nodig want in zo’n zonnig klimaat, leef je veelal buiten. Daarnaast zijn het alle vier tamelijk beweeglijke types, dus thuis ben je om te slapen en te eten, maar buiten is het te doen.

Het gezin ontwaakt net als ik haar bel. Op de achtergrond een blauwe lucht, het is 29C. Voor hun gaat dag van thuis blijven in. De regels zijn helder: één persoon mag twee keer per week boodschappen doen. Aan de hand van de kentekens word je geregistreerd. Naast de boodschappen mag je je eigen huis of tuin niet verlaten, op straffe van FL. 400,- . De honden doen hun behoeftes in de tuin. De kinderen van resp. 11 en 12 jaar oud doen hun huiswerk achter de laptop, maar momenteel is het paasvakantie en dus hebben ze vrij. Manlief en zoon hebben een racebaan gebouwd zodat ze over hun eigen zwembadje kunnen knallen met het minifietsje. ‘Het bouwen van de baan was alweer een hele dag bezig zijn.’ Ze lacht erbij. Soms trekt ze iedereen achter het beeldscherm vandaan om een spelletje te doen en als het regent kunnen ze met z’n vieren een glijbaan maken van zeepsop op het terras. Zo bedenk je nog eens wat. Achter haar verschijnt haar dochter. Ze is zo oud als wij waren toen we voor het laatst achter elkaar aan holden door de wijk. Ik herken het lieve snoetje.

Je kunt elkaar wel liefhebben, leuk vinden, de mooiste van de wereld, maar opgesloten zitten haalt niet altijd het beste in ons naar boven. De apparaten van de kinderen zijn luid, de een vindt dat de ander te veel beweegt. De ander vindt dat de een zeurt. De laatste doet nooit eens mee aan een spelletje. De eerste denk alleen maar aan zichzelf. Die doet dit en dat doet die en godallemachtig wat irritant.

Soms ga ik vroeg naar bed met een boek, glimlacht ze, daar is airco en het is stil.

Manouk en Barry runnen een fietsenwinkel en organiseren bikeroadtrips. De hele zaak ligt momenteel plat. Mocht je eens naar Curacao gaan, dan weet je nu waar je wezen moet: http://www.dasiacuracao.com/web/