Voor zolang ik mij herinner, bekijk ik de wereld op twee verschillende manieren. Ten eerste kijk ik (uiteraard) vanuit mijzelf naar de wereld. Op die manier neem ik waar wat ik tegenkom en wat ikzelf veroorzaak/ teweegbreng. Ten tweede kijk ik vanuit mijzelf náár mijzelf. Ik probeer mijzelf te zien zoals de ander mij ziet. Op die manier constateer ik de multi-interpretabele zelf die ik ben.

Authenticiteit: echtheid, oorspronkelijkheid (Kramers)

Authenticiteit: de benoeming van iets dat oorspronkelijk en echt is. Als iets authentiek is, dan is het geloofwaardig. (Ensie)

Authentiek: gelijk aan het origineel, echt en daardoor betrouwbaar (Van Dale)

Ik ben ook jij (een kleine anekdote)

Ik woon in de buurt van de Waal met haar prachtige Uiterwaarden. Ik fiets graag over de dijk. De weg is niet heel breed en als ik met mijn hond naast mij fiets, neem ik een derde van de weg in beslag. Op een dag fiets ik daar en word nauw ingehaald door een auto. Auto’s mógen op de dijk rijden. Deze auto reed waarschijnlijk niet sneller dan de maximaal toegestane snelheid: 50 km/h. De harde muziek uit de auto overstemt het vogelgekwetter, het getrippel van de pootjes van de hond, het ontspannen rateltje van mijn fiets.

Achter het stuur zit een vrouw met een petje. Ze heeft haar strakke blik op het asfalt gericht. Ik denk niet dat ze geeft om de natuur, niet dat ze ziet hoe mooi het hier is. Waarschijnlijk gooit ze straks ook nog een blikje uit het raam.

En:

Ik heb in de tuin gewerkt en ben de tijd vergeten. Ook ben ik vergeten dat ik een afspraak heb in de stad. Ik ontdek het als ik nog een half uur heb om er te komen. Snel was ik mijn handen, werp een blik in de spiegel en speer naar de auto. Ik neem de route over de dijk om de file op de brug te voorkomen. Het is druk met fietsers, ze fietsen breeduit met twee of drie naast elkaar, ik moet er zigzaggend langs. Het irriteert me, maar met een beetje opletten en gassen lukt het.

In 2018 trok ik voor drie maanden in een boshuisje om mijn roman af te maken. Ik had mijn baan opgezegd en geen verdere verplichtingen buiten de deur, geen buren. Het eerste waar ik mee ophield was in de spiegel kijken. Waar ik ook mee ophield was het aanschouwen van mijzelf vanuit het perspectief van de ander, er wás immers geen ander. Als ik opstond, vaak voor dag en dauw omdat het verrekte koud was, gooide ik twee blokken hout op het smeulende vuurtje, schoot een joggingbroek en een trui aan, stapte in mijn winterlaarzen en liep met mijn hond aan mijn zijde het bos in. Meestal vond ik weinig reden die outfit bij terugkomst om te ruilen en dus liep ik hele dagen rond in de joggingbroek. Ik werd me er pas gewaar van als iemand liet weten langs te komen. Dán vroeg ik me af: kan dit?

In de weken dat ik in de boshut woonde, was ik met name de oervrouw die ik ook ben. Ik heb haar twee maal ten volle uit geleefd en dat was tijdens mijn beide bevallingen. Verder is zij een natuurlijk onderdeel van wie ik ben. De oervrouw die in mij huist, laat regelmatig harde scheten zonder zich te verontschuldigen, vindt het belang van zeep overgewaardeerd, zingt luid en vals, houdt ervan in de weer te zijn met grof gereedschap, hout, vuur en kookt pittige eenpansmaaltijden die eenvoudig in een kom op schoot kunnen worden opgegeten. Kortom: ze heeft bijzonder weinig behoefte aan verfijning.

Interessant was te merken dat wanneer ik een foto maakte van mijzelf om de rest van de wereld te laten zien hoe mijn avontuur in het bos verliep, ik in een handomdraai van de oervrouw een achteloos sexy versie wist te maken. Dat was het moment dat ik mijzelf weer door de ogen van de ander aanschouwde en ik toonde mijzelf feilloos als de vrouw die ik ook ben.

Ik ben niet een van hen beide. Ik ben niet de ene meer dan de ander, maar beiden. De conclusie zou kunnen zijn dat we ons aanpassen in gezelschap van anderen en dus weggaan van onze eigen authenticiteit. Ook zou je kunnen concluderen dat we in ontmoeting met de ander ándere kanten van onszelf laten aanspreken end e ruimte geven. Dat is interessant, en logischer ook; hoe immers zou je iemand kunnen zijn die je niet zelf bent? Ons leven is een lijntje zonder gum, alles doet mee, ook de foutjes, de omhalen, de uitschieters. Het staat erop.

We zijn zo veel dan dat wat we laten zien en van onszelf kennen. Maar de ander dus ook!

Vanaf volgende week woensdag ligt mijn nieuwe bundel in de boekwinkels. Wie dit leest is gek is hier alvast te bestellen. Als je een gesigneerd exemplaar wilt, kun je dat aangeven of een moment reserveren op vrijdag 5 juni of zaterdag 6 juni. Dan zit ik klaar om je kwebbelen en krabbelen bij Boekhandel Dekker van de Vegt.