Als meisje kreeg ik ooit geleerd wat ik zou moeten doen als ik ooit werd aangerand: niet smeken of huilen maar schréeuwen. Mijn longen uit mijn lijf schreeuwen, maakt niet uit wát als ik maar veel decibellen zou produceren. Daaraan moest ik denken toen ik woensdagavond Steenbergen het 8-uur journaal hoorde binnen denderen. Een joelende menigte vanaf de achterste rij die hard en luid en vooral met veel agressief vertoon hun mening (nee tegen AZC) verkondigde. De boodschap werd later die avond nog bevestigd door tweets als; “ik ben geen racist, ik vind gewoon dat alle asielzoekers dood moeten.” Het laat mij niet los.In plaats van met zijn allen onze walging uit te spreken tegen dit soort meningen en gedrag, hoop ik dat u met mij wilt nadenken over wat hier nou aan de hand is. We kunnen regels gaan maken voor hoe we dit gedrag de kop kunnen indrukken, hoe we ervoor gaan zorgen dat dit niet meer gebeurd, dat openbare informatieavonden kunnen blijven plaatsvinden en dat niemand bang is om in elkaar geramd te worden als hij asielzoekers een warm hart toedraagt en dat is zeker belangrijk. Maar ik vraag me af; bereiken we dat door te verbieden te straffen en te ontzeggen?Wat beweegt de schreeuwerd? Wat zit erachter? En willen we graag dat ie zijn bek houdt of willen we dat ie zijn mening verandert, of op zijn minst zich openstelt voor een andere dan de zijne?

Vandaag staat er in de Volkskrant een mooi wetenschappelijk artikeltje over brulapen: Hoe harder de brul, hoe kleiner de ballen. De conclusie is [citaat] dat er sprake is van een evolutionaire wisselwerking tussen twee methoden om nageslacht veilig te stellen: apen die veel lawaai produceren, en daarmee andere mannetjes wegjagen, hebben meer keus bij de vrouwtjesapen, maar het gevolg is wel dat ze minder sperma produceren. [einde citaat]. De onderzoeker heeft vast goede reden om de verminderde spermaproductie het gevólg van het schreeuwen van de brulaap te noemen en niet de oorzaak. Het artikel zet me evengoed aan het denken over de brulapen in Steenwijk. Zou de brulaap een toontje lager gaan zingen als hij niet bang hoeft te zijn dat hij zijn plek kwijtraakt?

Ik denk dat het van groot belang is dat we luisteren. Niet alleen naar de voorstanders van de AZC’s, niet alleen naar de asielzoekers maar óók naar de brulapen. Het zou zo kunnen zijn dat ze de capaciteiten niet hebben om zelfstandig op andere ideeën te komen dan te schoppen tegen alles wat hen bedreigt, of waarvan ze dénken dat het ze bedreigt. Noem me naïef, maar kunnen we het uitleggen? Kunnen we in gesprek gaan? Wat doe je als je kind een boze bui heeft en zijn lego door de kamer smijt? Krijgt ie straf? Of laat je hem (gecontroleerd) uitrazen en trek je hem daarna op schoot, laat je boosheid langzaam overgaan in verdriet en angst, stel je gerust en ga je daarna met hem in gesprek over nu verder. Zodat ie zich gehoord voelt, zich serieus genomen voelt en zich daarna kan openstellen voor een andere kijk op de zaak?