Na de presentatie van een avondvullend programma word ik benaderd door een woordvoerder van een non-profit organisatie. Hij geeft me zijn visitekaartje samen met lovende woorden over mijn optreden. Vervolgens vraagt hij me of ik een van hun feestjes wil presenteren. Het zal een acht-uur-durend programma zijn met verschillende optredens. Ik voel de bui al hangen maar zeg erop terug te komen.

Na wat heen en weer gemail over de invulling van het programma vraagt hij me naar mijn kosten. De formulering van deze vraag doet me al huiveren, maar ik doe of mijn neus bloedt en stuur een zakelijke offerte. Daarna blijft het stil.

Een paar dagen later krijg ik een mailtje waarin hij uitweidt over het feit dat hij werkt voor een non-profitorganisatie en dat het door mij geoffreerde bedrag helaas niet kan worden gehonoreerd. Hij had meer gedacht aan een onkostenvergoeding van € 100,-  Ik bedank voor de eer. Een korte speurtocht op Google leert mij al snel de salarissen van menig werknemer bij deze non-profitorganisatie kennen. Kennelijk is er wel geld voor sommige functies en geen geld voor andere. De logica ontgaat mij.

Het is niet de eerste keer dat mij, zonder enige terughoudendheid, word gevraagd mijn werk voor niets te doen. Kun jij niet ff een stukje schrijven? Heb je niet nog een passend gedicht op de plank liggen? Maak jij daar ff een leuk blogje van? En dan heb ik het niet over mijn vrienden, mensen die ik ook zonder schroom vraag om de auto even te lenen, mijn kinderen even op te vangen of mij te helpen mijn schuurtje af te breken.

Niet alleen bevreemdt het me dat mijn werk door velen kennelijk wordt beschouwd als iets wat ik zo maar even uit mijn mouw schud, ook verbaas ik me over de brutaliteit van de vraag. Ik zie mij al binnenlopen bij de buurtsuper, mijn mandje volladen en vriendelijk bedanken bij de uitgang. Of nee, tóch even vragen wat de kósten zijn geweest zodat ik kan overwegen om die te vergoeden.

Zou de nette wijze niet zijn dat je bij aanvang al aangeeft dat je graag van iemands diensten gebruik zou willen maken maar niet kunt betalen? Waardoor je de vraag of iemand iets voor niets wil doen, volledig bij de ander neerlegt? En zou het dan, voor de volledigheid, niet netjes zijn om van te voren de afweging te maken of je niet kúnt of niet wílt betalen voor de dienst? Meestal is het namelijk een keuze. Mij is wel eens gezegd; we kunnen er niet voor betalen want we hebben al zo veel dure sprekers ingehuurd. Ik bleef verbluft achter; wat maakte nou in gódsnaam dat ze die dure sprekers allemaal klakkeloos inhuurden en dachten mij voor een boekenbon de boel aan elkaar te kunnen laten praten? Vreemd hè, als je erover nadenkt.

Sinds 1 oktober ben ik volledig zelfstandig. Ik werk al jaren als zzp-er maar nu heb ik ook mijn kleine baantje bij de boekwinkel aan de wilgen gehangen. Ik ga mijn geld verdienen met schrijven. Schrijven, schrijven, schrijven en alles wat daarmee verband houdt. Schrijven over schrijven. Maar ook praten over schrijven, of praten met schrijvers (op 4 november interview in Jan van Mersbergen in Dekker vd Vegt) en anderen leren schrijven (ik geef les op basis- en middelbare scholen en op de Unit Academie). Ik doe dat graag en veel en goed. En ik vraag daar geld voor.