Ik fietste over de dijk, mijn hond naast me. Het was zomaar een dag. Ik fietste zomaar ergens heen. De lucht was niet uitgesproken blauw. Het was niet beláchelijk mooi. Dat kán het soms wel zijn op de dijk aan de Waal; be-la-che-lijk mooi. Zó mooi dat ik iedereen die ik lief heb het liefst tegelijkertijd wil bellen om te zeggen: kom snel kijken, het is zó mooi! Maar zo was het dus niet. Het was een gewone dag en ik fietste gewoon.

Uit het niets dacht ik aan de ellende die de afgelopen jaren door mijn leven was gedenderd. Ik kan niet goed inschatten of ik een grotere of kleinere dosis ellende in mijn leven krijg dan menig andere Westerse vrouw. Ik denk dat je dat ook beter niet kunt proberen te vergelijken. Maar de dosis ellende waar ik mijzelf in heb geworpen, heeft bij tijd en wijle toch wel gevoeld als flink. Een flinke dosis. Daar dacht ik aan en ik zag die flinke dosis in brokjes voorbij komen. En ik realiseerde me dat ik er gewoon nog ben, dat ik wel eens heb gedacht; ik red het niet, maar dat bleek dus onzin, want ik redde het wel.

Ik heb wel eens gedacht: ik trék dit niet meer. Dat bleek ook onzin, ik trok het wel, of na een tijdje trok ik het gewoon weer. Ik dacht ook wel eens: dit lukt dus nooit. Dat was ook al niet waar, of misschien even maar daarna toch niet. Ik dacht: dit doe ik dus nooit meer. Dat bleek al helemáál onzin, want voor ik het wist, stortte ik me er gewoon weer in. En met dat laatste ben ik bijzonder blij.

Stel je zou alles wat eens verkeerd is afgelopen nooit meer doen? Keer ranzig gegeten in een restaurant? Nooit meer buiten de deur eten! Een keer in koud water gesprongen en heel erg geschrokken? Nooit meer zwemmen! Een keer een liefdesrelatie gehad die geen standhield? Nooit meer aan beginnen!

Of wel natuurlijk. Of je doet alles gewoon nog een keer om te zien hoe het dit keer uitpakt.

Het blijkt een goede methode te zijn: iets wat eerder niet is gelukt nog een keer doen omdat je het nu anders kunt aanpakken. Ja en ik hoor jullie heus wel nu met z’n 2650-en roepen: ja jaaaa Koren, makkelijk lullen maar we hebben er geen vertrouwen meer in!

En kijk, dat is dus ook nergens voor nodig, heb ik ontdekt. Fuck vertrouwen, doe het gewoon nog een keer, dan komt dat vertrouwen vanzelf wel weer.

Nouja, ik fietste dus over die dijk en bedacht me dat allemaal. Dat dat toch zo fucking fijn is, dat alles gewoon doorgaat en dat je het allemaal nóg een keer kunt doen. Al dat soort dingen.