Als ik mijzelf zou moeten omschrijven zou ik woorden kiezen als; positief, makkelijk, flexibel. Zeker: ook woorden als: eigenzinnig, uitgesproken en fel zouden aan bod komen maar ik hecht toch meer waarde aan die eerste drie.

Mijn hoofd is bijzonder vaardig in het omwentelen van lastige verhalen tot een positief verhaal, zo blijkt hier in huis dagelijks. Dat viel best wel mee, dat komt wel goed, maak je geen zorgen, zó erg was het nou ook weer niet, behoort tot mijn dagelijks idioom. Zo nu en dan tot ergernis en verbazing van mijn huisgenoten.

In mijn hoofd was onduidelijkheid ontstaan over de betaling van een aankomende opdracht. Ik mailde de opdrachtgever met de vraag of ik het zo (lees; in mijn voordeel berekend) juist had onthouden. Nadat ik haar antwoord las, kromp ik als een klein kind ineen: ik moest nu maar eens tevreden zijn.

Ik bel de opdrachtgever in een poging de lelijke woorden terug uit de lucht te vangen, voor ze wegzweven en niemand er meer bij kan. Wie weet immers wat voor schade ze onderweg zouden kunnen berokkenen? Ze zucht, deze opdrachtgever, en geeft onmiddellijk toe dat er sprake is van een oplopende frustratie jegens mij; bij jou gaat het altijd om geld, zegt ze.

Ik val even stil, moet een brok wegslikken voor ik haar van repliek kan dienen. Ik ben een zeur, weerklinkt er in mijn bovenkamer. Ik ben een zeur. Het liefst wil ik onmiddellijk sorry zeggen, sorry en: laat maar zitten. Sorry, laat maar zitten en wat kan ik nog meer voor niets doen. Iemand? Maar iets weerhoudt me.

Ik ben een zeur ja, dat klopt. Ik moet zeuren om mijn geld. Regelmatig hoor ik mijzelf vragen of ik een uurtarief kan rekenen, of er überhaupt budget is vrijgemaakt voor mijn bijdrage, of er iets bij kan. Ik leg ook voortdurend uit waarom ik dat doe, nu ook weer. Lees je dit?

Ik leg het uit tegen de mensen die mij de volgende keer niet meer gaan vragen, omdat ze dan denken: dat is Koren, die zeurt altijd zo over geld, of: die doet nooit iets voor niks, of: laat maar, dat is gedoe. Zelf denk ik nog steeds dat ik gewoon betaald wil krijgen voor mijn werk en dat ik vraag om verheldering als er onduidelijkheid bestaat en dat ik uitleg waarom het niet voor minder kan als dat van mij wordt verlangd, of waarom ik dan toch liever de opdracht weiger.

Veel culturele organisaties zijn van mening dat zij juist wél goed omgaan met de betalingen en de afspraken. Zij hebben respect voor de kunstenaar en betalen naar behoren. Dat is ook zo: ik werk heel regelmatig met culturele organisaties met wie ik nooit in onderhandeling hoef. Die hebben mijn bijdrage in het geheel gewoon meegenomen in de begroting. Ze betalen ook nog eens op tijd. Fijn hè.

Zó fijn dat ik dus ook wel eens tevreden mag zijn, omdat ik gewoon betaald heb gekregen voor mijn werk, en dáár krimp ik dan tóch alsnog, als een klein, klein meisje van in elkaar.